Strony

Do You think it's right...

Pamiętasz, jakie to uczucie, być bezpieczną, spokojną o swoją przyszłość? To dobrze. NIGDY nie zapominaj, jak to jest. Do czego zmierzam? Do tego, że na każdej ścieżce zdarzają się koleiny, że niektóre z nas potrafią je ominąć, inne z nich wyjść, ale są też i takie, którym przychodzi to z niemałym trudem. Postaram się pomóc, więc opowiem jak to ze mną było, mogę?


Mijając znak 'Dorosłość wita' miałam na oczach przeciw(problemowe)słoneczne, na prawdę ciemne okulary. Wszystko było cudnie i nudnie. Nie zwracałam uwagi ani na koleiny, ani na wyboje. Do póki nie wpadłam, do rowu. Nie wyhamowałam jednak moim zaniedbanym gratem. Jechał, a ja, na tej koślawej drodze życia, myślałam. O życiu, oczywiście. Przez to wszystko moje ciemne okulary spadły mi z oczu odsłaniając mi prawdziwe kolory świata, podczas gdy koła bezwzględnie miażdżyły cenny czarny plastik i dwie śrubki (bo chyba tyle ich jest w okularach...)(tak, policzyłam.).


Co zobaczyłam? Niepewność, moją własną, tą, której wcześniej nie byłam w stanie, albo i nie chciałam dostrzec. Niepewność o to, czy dobrze to wszystko wymyśliłam, czy dobrze zadecydowałam o mojej teraźniejszości, a także o przyszłości. Niepewność o to, czy to wszystko jest w stanie wypalić, wyjść tak, jak tego niegdyś pragnęłam.

Byłam tam, tak tam. Na samym dnie. Tam, gdzie płacz i zgrzytanie zębów chodzą pod rękę zaraz za samotnością i rezygnacją. Miesiącami marzyłam o tym, żeby skoczyć z klifu, wpaść pod samochód, czy cokolwiek. Byłam ślepa, miałam wtedy na oczach okulary, które tym razem nie pozwalały dostrzec dobra. Widziałam tylko zło, byłam tylko zła. Wściekła na wszystko, na wszystkich. Sama w tym wielkim i, jak się okazało, okrutnym, depczącym po brokatowych marzeniach świecie. 

Co się okazało? Okazało się, że życie może sprawić, że zostawiona sama sobie w 'wielkim' mieście dziewczynka może dość szybko strząsnąć z siebie sztuczny brokat marzeń. Marzeń, które były od zawsze jakieś naciągane, a okazały się być nierealne. Nie dość brak sił, nie dość niechcenie. Wystarczyła racjonalizacja. Dojście do prostego wniosku, że wyolbrzymianie marzeń może Cię w końcu zabić, dlatego warto wybrać te, które są na prawdę Twoje. Nienarzucone, niewymuszone, są takie, jakie sobie wymarzyłaś na początku i takie, które są możliwe do spełnienia, przez Ciebie. Takie, które co najważniejsze, dadzą Ci radość i w moim przypadku takie, które nie wymagają dożywotniego uczenia się oraz bycia pod ciągłą presją zapewniając przy tym wszystko, co potrzebne.



Wiecie, dobrze jest czasem mówić do siebie, zwłaszcza wtedy, kiedy nikt nic o Tobie nie wie, a jedyną osobą, która może Cię uratować (z nieWielką Pomocą) jesteś TY. Nikt tak precyzyjnie nie przemówi Ci do rozumu, jak TY. Nikt tak nie zawalczy z Tobą, jak TY. Nikt nie jest równie silny, jak TY.

4 komentarze:

  1. Świetny blog, gratuluję :)
    Nie mam własnego, jednak chciałabym Cię zaprosić na pewnego niezwykłego bloga, który odmienił moje życie. Ta cała strona to tak naprawdę pewnego rodzaju akcja, fajnie jeśli się w nią aktywnie włączysz lub przynajmniej wspomożesz - obserwując. Przeczytaj ten post, a na pewno nie pożałujesz (a nawet będziesz pod wielkim wrażeniem jak ja):
    http://f-me-i-am-famous.blogspot.com/2013/01/some-things-cost-more-than-you-realise.html
    "Mogę zmienić świat tylko z Tobą"

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję.

    I dziękuję. Przeczytałam.

    OdpowiedzUsuń
  3. świetnie piszesz <3 <3 i śliczny blog <3

    Obserwuje + liczę na rewanż ( wiele to dla mnie znaczy ) <3333
    http://martynka-stylowa.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. świetne zdjęcia. *__*

    OdpowiedzUsuń